Stefan Fabiszewski

---

Życiorys

Stefan Fabiszewski przyszedł na świat w rodzinie Tomasza i Józefy ze Szczypkowskich. Przed wybuchem I wojny światowej był aktywnym członkiem Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 roku został wcielony do Pierwszej Kompanii Kadrowej. W trakcie walk w rejonie Jastkowa odniósł rany. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Szczypiornie oraz Łomży, jednak w marcu 1918 roku udało mu się uciec. Po tej ucieczce z obozu przystąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.

Ważną część jego kariery wojskowej stanowił okres od listopada 1918 do kwietnia 1919, kiedy to pełnił służbę w 4 Dywizji Strzelców Polskich pod dowództwem generała Lucjana Żeligowskiego, awansując do stopnia podporucznika. W sierpniu 1919 roku uczestniczył w I powstaniu śląskim, a w lipcu 1920 roku uzyskał stopień porucznika, dowodząc 3 kompanią 142 pułku piechoty.

Po zakończeniu konfliktu z bolszewikami, Stefan Fabiszewski kontynuował służbę w III batalionie 13 pułku piechoty. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana z datą starszeństwa od 1 czerwca 1919 oraz 1196. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1923 roku, w garnizonie w Wilnie, pełnił funkcję oficera sztabu dowódcy piechoty dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty, którym był płk. Walerian Czumy. Następnie, w roku 1924, jego służba przeniosła się do 73 pułku piechoty w Katowicach, a potem do 28 pułku piechoty w Łodzi.

W dniu 18 lutego 1928 roku został mianowany majorem, ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 73. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W kwietniu tego samego roku objął stanowisko oficera sztabowego w 62 pułku piechoty w Bydgoszczy, a w lipcu 1929 roku został dowódcą batalionu. Następnie jego kariera przeniosła go do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII. W sierpniu 1931 roku przeszedł do Kwatery Głównej Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, gdzie pełnił funkcje dowódcy batalionu sztabowego.

W czerwcu 1934 roku Fabiszewski został przeniesiony do dyspozycji szefa Biura Personalnego MSWojsk. Dnia 16 lipca 1934 roku objął obowiązki komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte, które przekazał mjr. Henrykowi Sucharskiemu 3 grudnia 1938 roku. W tym czasie odpowiadał za ufortyfikowanie terenów półwyspu. 4 listopada 1938 roku został powołany do Oddziału Zamkowego Prezydenta Rzeczypospolitej. Na podpułkownika awansował z datą starszeństwa 1 września 1939 roku, uzyskując 1. lokatę w korpusie oficerów piechoty, co było tzw. awansem emerytalnym w związku z przejściem w stan spoczynku.

W trakcie kampanii wrześniowej 1939 roku Fabiszewski ewakuował się do Rumunii, a następnie udał się do Francji i później do Anglii. Na emigracji aktywnie publikował w „Tygodniu Polskim” oraz „Dzienniku Polskim – Dzienniku Żołnierza”.

Upamiętnienie

Pamięć o Stefanie Fabiszewskim jest żywa dzięki działaniom, które podejmuje I Liceum Ogólnokształcące PUL w Gostyninie. To właśnie ta szkoła od listopada 2006 roku nosi zaszczytne imię Bohaterów Gostynina, co jest wyrazem szacunku dla jego osoby oraz jego wkładu w historię regionu.

Ordery i odznaczenia

Stefan Fabiszewski, zasłużony żołnierz i bohater narodowy, otrzymał szereg odznaczeń, które świadczą o jego wyjątkowym wkładzie w historię Polski. Jego osiągnięcia zostały uhonorowane przez przyznanie mu prestiżowych medali i krzyży, które podkreślają jego odwagę oraz poświęcenie w służbie ojczyźnie.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7158,
• Krzyż Niepodległości (przyznany 4 lutego 1932),
• Krzyż Walecznych (otrzymany czterokrotnie, pierwszy raz w 1921 roku),
• Złoty Krzyż Zasługi (nagradzany 16 marca 1934),
• Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”.

---

Oceń: Stefan Fabiszewski

---